Jak wyglądają i jakiej wielkości są ptaszniki?

Ptaszniki mają charakterystyczny wygląd. Ich ciało pokryte jest niedługimi włoskami, które jednocześnie są narządem zmysłów. Drgania włosków sprawiają, że ptasznik wyczuwa znajdujące się w najbliższym otoczeniu owady. Oprócz tego włoski pełnią funkcję obronną, przestraszony pająk zazwyczaj wyczesuje je z odwłoku. Ptaszniki są niewielkie - w zdecydowanej większości przypadków ptaszniki mierzą około 5 cm.

Czym żywią się ptaszniki?

Ptaszniki to mięsożerne drapieżniki, które polują na różne ofiary, w tym owady i małe ssaki. Ich dieta różni się w zależności od gatunku pająka, ale większość z nich żywi się każdą dostępną ofiarą. Niektóre pająki specjalizują się w polowaniu na określony typ zwierząt, inne są bardziej ogólne i jedzą wszystko, co uda im się złapać. Ptaszniki zazwyczaj wykorzystują swój potężny jad do unieruchomienia ofiary przed jej zabiciem i skonsumowaniem. Niektóre gatunki pająków owijają swoją ofiarę w jedwab przed spożyciem, podczas gdy inne po prostu wgryzają się w pokarm i wstrzykują swój jad. Niezależnie od stosowanej metody, pająki są śmiertelnie niebezpiecznymi drapieżnikami, które stanowią poważne zagrożenie dla każdego zwierzęcia, które niefortunnie przekroczy ich drogę.

Jak często należy dawać im pożywienie?

Najlepszym sposobem na określenie częstotliwości podawania pokarmu pająkom jest obserwacja ich zachowania, bądź też skonsultowanie tego z lekarzem weterynarzem. Zazwyczaj młode pająki powinny być karmione zdecydowanie częściej niż dorosłe. Ogólną zasadą jest podawanie pokarmu codziennie młodym pająkom i co drugi dzień dorosłym. Jednakże niektóre gatunki pająków mogą wymagać częstszego lub rzadszego karmienia w zależności od ich indywidualnych potrzeb.

Jaki gatunek ptasznika wybrać na początek?

Istnieje wiele różnych czynników, które należy rozważyć przy wyborze gatunku ptasznika, aby rozpocząć hodowlę. Niektóre istotne czynniki to rozmiar i temperament pająka, jak również poziom doświadczenia w hodowli. Popularnym wyborem dla początkujących hodowców pająków jest chilijska tarantula różana (Grammostola rosea). Ten gatunek jest stosunkowo mały, osiągając maksymalny rozmiar około 10 cm. Z natury są one również łagodne, co czyni je dobrym wyborem dla osób, które dopiero uczą się obchodzić z pająkami. Inną opcją, która jest często polecana dla początkujących, jest meksykańska tarantula czerwonoskrzydła (Brachypelma smithi).

Jakie warunki należy zapewnić ptasznikowi?

Ptasznik jest niewielkim stworzeniem, które tworzy swój dom na drzewach lasów tropikalnych. Jest ekspertem we wspinaczce i często można go zobaczyć dyndającego do góry nogami z gałęzi. Ptasznik żywi się owadami, pająkami i innymi małymi ofiarami. Aby przeżyć, ptasznik potrzebuje ciepłego, wilgotnego środowiska z dużą ilością owadów do jedzenia. Jeśli te warunki nie są spełnione, ptak pająk prawdopodobnie będzie głodował lub umrze z powodu ekspozycji. Mając wszystkie te aspekty na uwadze, warto przygotować dla ptasznika odpowiednie terrarium (w zależności od jego wielkości i gatunku). Rozmiar terrarium należy wybierać tak, by ptasznik bez żadnych problemów w nim się zmieścił i mógł maksymalnie rozpostrzeć nogi. Wówczas pająk będzie czuł się komfortowo i nie będzie miał problemu ze zlokalizowaniem pokarmu. Pająki nadrzewny wymaga dużo przestrzeni w pionie, natomiast podziemny większej warstwy podłoża w której będzie mógł kopać tunele i kryjówki. Ważne jest również odpowiednie podłoże.

Czy ptasznik jest groźny dla człowieka?

Ptaszniki są zwierzętami jadowitymi. Stopień toksyczności jadu zależy od gatunku i może być porównywalny z jadem pszczół, jak również powodować poważne zaburzenia w funkcjonowaniu układów organizmu człowieka. Znane są przypadki ciężkich powikłań i śpiączki (po ukąszeniu przez przedstawiciela rodzaju Poecilotheria), a nawet śmierci noworodka (spowodowanej przez ptasznika z gatunku Haplopelma huwenum). Ptaszników, nawet tych łagodnych i mniej jadowitych, nie należy lekceważyć, ponieważ w skrajnych przypadkach skutkiem ukąszenia może być gwałtowna reakcja alergiczna, zwana wstrząsem anafilaktycznym, która może być śmiertelna.

Ptasznik australijski(Atraks) – najgroźniejszy pająk świata

W świecie pajęczaków wiele gatunków budzi lęk i respekt, ale żaden z nich nie dorównuje grozie, jaką wzbudza Atraks (Atrax robustus). Uznawany za najgroźniejszego pająka na świecie, australijski pająk lejkowaty lub ptasznik australijski, jest wyjątkowy nie tylko ze względu na swoją agresywność, ale również dzięki swoim niezwykle ostrym szczękoczułkom, które potrafią przebić ludzki paznokieć. Ten zdumiewający drapieżnik z Australii zasłużył na swoją mroczną sławę.

Charakterystyka

Atraks należy do rodziny Hexathelidae i jest endemicznym gatunkiem pająka występującym głównie na wschodnim wybrzeżu Australii, szczególnie w rejonach Sydney. Jego charakterystycznym miejscem zamieszkania są wilgotne, zacienione obszary, takie jak lasy, ogrody, gdzie buduje swoje lejkowate sieci.

Atraks to pająk o stosunkowo dużych rozmiarach – dorosłe osobniki mogą osiągać do 5 cm długości ciała. Ich wygląd jest typowy dla wielu pająków lejkowatych: mają mocno zbudowane ciało, ciemnobrązową lub czarną barwę oraz długie, silne nogi. Jednak to, co naprawdę wyróżnia te pająki, to ich ogromne szczękoczułki. Są one nie tylko imponujących rozmiarów, ale także wyposażone w ostre końcówki.

Zagrożenie dla człowieka

Jad Atraksa jest jednym z najbardziej toksycznych w świecie pająków. Zawiera neurotoksyny, które wpływają na układ nerwowy ofiary, powodując szybkie i poważne objawy. Ugryzienie prowadzi do silnych bólów, skurczów mięśni, trudności w oddychaniu, a w niektórych przypadkach, szczególnie u dzieci, może być śmiertelne, jeśli nie zostanie natychmiast podjęta odpowiednia interwencja medyczna.

Przed wprowadzeniem antidotum na początku lat 80. XX wieku, ugryzienia przez Atraksy były często śmiertelne. Dzięki nowoczesnej medycynie i zwiększonej świadomości społecznej, liczba zgonów spowodowanych przez te pająki znacznie spadła. Mimo to Atraks nadal pozostaje jednym z najgroźniejszych zwierząt, z jakimi można się spotkać w australijskiej przyrodzie.