Jak wyglądają i jakiej wielkości są ptaszniki?

Ptaszniki mają charakterystyczny wygląd. Ich ciało pokryte jest niedługimi włoskami, które jednocześnie są narządem zmysłów. Drgania włosków sprawiają, że ptasznik wyczuwa znajdujące się w najbliższym otoczeniu owady. Oprócz tego włoski pełnią funkcję obronną, przestraszony pająk zazwyczaj wyczesuje je z odwłoku. Ptaszniki są niewielkie - w zdecydowanej większości przypadków ptaszniki mierzą około 5 cm.

Czym żywią się ptaszniki?

Ptaszniki to mięsożerne drapieżniki, które polują na różne ofiary, w tym owady i małe ssaki. Ich dieta różni się w zależności od gatunku pająka, ale większość z nich żywi się każdą dostępną ofiarą. Niektóre pająki specjalizują się w polowaniu na określony typ zwierząt, inne są bardziej ogólne i jedzą wszystko, co uda im się złapać. Ptaszniki zazwyczaj wykorzystują swój potężny jad do unieruchomienia ofiary przed jej zabiciem i skonsumowaniem. Niektóre gatunki pająków owijają swoją ofiarę w jedwab przed spożyciem, podczas gdy inne po prostu wgryzają się w pokarm i wstrzykują swój jad. Niezależnie od stosowanej metody, pająki są śmiertelnie niebezpiecznymi drapieżnikami, które stanowią poważne zagrożenie dla każdego zwierzęcia, które niefortunnie przekroczy ich drogę.

Jak często należy dawać im pożywienie?

Najlepszym sposobem na określenie częstotliwości podawania pokarmu pająkom jest obserwacja ich zachowania, bądź też skonsultowanie tego z lekarzem weterynarzem. Zazwyczaj młode pająki powinny być karmione zdecydowanie częściej niż dorosłe. Ogólną zasadą jest podawanie pokarmu codziennie młodym pająkom i co drugi dzień dorosłym. Jednakże niektóre gatunki pająków mogą wymagać częstszego lub rzadszego karmienia w zależności od ich indywidualnych potrzeb.

Jaki gatunek ptasznika wybrać na początek?

Istnieje wiele różnych czynników, które należy rozważyć przy wyborze gatunku ptasznika, aby rozpocząć hodowlę. Niektóre istotne czynniki to rozmiar i temperament pająka, jak również poziom doświadczenia w hodowli. Popularnym wyborem dla początkujących hodowców pająków jest chilijska tarantula różana (Grammostola rosea). Ten gatunek jest stosunkowo mały, osiągając maksymalny rozmiar około 10 cm. Z natury są one również łagodne, co czyni je dobrym wyborem dla osób, które dopiero uczą się obchodzić z pająkami. Inną opcją, która jest często polecana dla początkujących, jest meksykańska tarantula czerwonoskrzydła (Brachypelma smithi).

Jakie warunki należy zapewnić ptasznikowi?

Ptasznik jest niewielkim stworzeniem, które tworzy swój dom na drzewach lasów tropikalnych. Jest ekspertem we wspinaczce i często można go zobaczyć dyndającego do góry nogami z gałęzi. Ptasznik żywi się owadami, pająkami i innymi małymi ofiarami. Aby przeżyć, ptasznik potrzebuje ciepłego, wilgotnego środowiska z dużą ilością owadów do jedzenia. Jeśli te warunki nie są spełnione, ptak pająk prawdopodobnie będzie głodował lub umrze z powodu ekspozycji. Mając wszystkie te aspekty na uwadze, warto przygotować dla ptasznika odpowiednie terrarium (w zależności od jego wielkości i gatunku). Rozmiar terrarium należy wybierać tak, by ptasznik bez żadnych problemów w nim się zmieścił i mógł maksymalnie rozpostrzeć nogi. Wówczas pająk będzie czuł się komfortowo i nie będzie miał problemu ze zlokalizowaniem pokarmu. Pająki nadrzewny wymaga dużo przestrzeni w pionie, natomiast podziemny większej warstwy podłoża w której będzie mógł kopać tunele i kryjówki. Ważne jest również odpowiednie podłoże.

Czy ptasznik jest groźny dla człowieka?

Ptaszniki są zwierzętami jadowitymi. Stopień toksyczności jadu zależy od gatunku i może być porównywalny z jadem pszczół, jak również powodować poważne zaburzenia w funkcjonowaniu układów organizmu człowieka. Znane są przypadki ciężkich powikłań i śpiączki (po ukąszeniu przez przedstawiciela rodzaju Poecilotheria), a nawet śmierci noworodka (spowodowanej przez ptasznika z gatunku Haplopelma huwenum). Ptaszników, nawet tych łagodnych i mniej jadowitych, nie należy lekceważyć, ponieważ w skrajnych przypadkach skutkiem ukąszenia może być gwałtowna reakcja alergiczna, zwana wstrząsem anafilaktycznym, która może być śmiertelna.

Sidlisz Piwniczny – poznaj wyjątkowo troskliwy gatunek pająka

Sidlisz piwniczny (Amaurobius ferox) to gatunek pająka, który charakteryzuje się wyjątkową opieką nad swoim potomstwem. Gatunek ten na tle innych wyróżnia semelparyczny tryb życia. Oznacza to, że samica rozmnaża się tylko raz w życiu. Prokreacja sprawia, że samica sidlisza piwnicznego jest gotowa do ogromnego poświęcenia, aby zapewnić swoim młodym jak najlepsze warunki do przetrwania.

Charakterystyka

Sidlisz piwniczny należy do największych przedstawicieli rodziny Amaurobiidae i jest jednym z większych pająków spotykanych w Europie. Samice osiągają długość od 8,5 do 14-16 mm i ważą od 140 do 320 mg (przed złożeniem jaj masa samic może przekraczać 360 mg), podczas gdy samce mają długość od 8 do 12,5 mm i ważą od 80 do 160 mg. Głowotułów jest pomarańczowy, ciemniejący z przodowi. U samców odnóża i głaszczki są tego samego koloru co głowotułów, natomiast u samic głaszczki mogą być nieco ciemniejsze niż odnóża. Szczękoczułki samców są ciemnopomarańczowe, u samic zaś ciemnoczerwone do brązowych lub czarnych. Odwłok jest szary lub szaro-czarny, z przodu z żółto-szarymi podłużnymi plamami tworzącymi kształt przypominający literę „u”. Wewnątrz odwłoka mniejsze plamy układają się w mniej wyraźny kształt serca. Odnóża są brązowe i owłosione, u jaśniej ubarwionych osobników mogą mieć słabo widoczne obrączki.

Proces rozrodu

Samica sidlisza piwnicznego składa do 135 jaj w dwóch etapach. Pierwsza partia jaj wykluwa się, dając początek nowemu pokoleniu pająków. Po dwóch dniach samica składa drugą partię jaj, które nazywane są jajami pokarmowymi. Stanowią one około 30% masy ciała samicy i są niezwykle pożywne. Jaja nie są przeznaczone do dalszego rozwoju, lecz do spożycia przez młode pająki.

Strategie przetrwania

Po spożyciu jaj pokarmowych, młode pająki otrzymują od matki sygnały poprzez specyficzne ruchy pajęczyny. Sugerują młodym, że nadszedł czas na kolejny, ekstremalny etap w ich rozwoju – zjedzenie własnej matki. Ten akt kanibalizmu gwarantuje ich przetrwania i dalszy rozwój. Obserwacje wykazały, że młode pająki, które pożarły swoją matkę, są znacznie większe i silniejsze. Dzięki temu mają one większe szanse na sukces reprodukcyjny w dorosłym życiu.

Opieka rodzicielska sidlisza piwnicznego to fascynujący przykład ekstremalnych strategii przetrwania w świecie przyrody. Semelparyczność i poświęcenie matki, są niezwykłym dowodem na adaptacyjne mechanizmy ewolucji, które zwiększają szanse potomstwa na przetrwanie i sukces prokreacyjny. Sidlisz piwniczny pokazuje, jak różnorodne i złożone mogą być strategie życiowe w świecie zwierząt.